Een moment, een ervaring, dat delen met de ander, is iets wat nu niet mogelijk is door de wereldwijde pandemie. We kunnen proberen zo’n moment uit het verleden te recreëren, bevroren in de tijd, maar het zal niks meer zijn dan een vage herinnering aan dat moment. Het is een poging dat te vangen in de eeuwigheid, terwijl het echte gevoel allang vervlogen is. Dat is ook zo fijn aan een moment wat je deelt met de ander, het is niet te vangen. Het is simpelweg iets waar je aan terug kan denken, kan illustreren, maar nooit meer kan ervaren zoals het was, zodra het eenmaal voorbij is.
Touch is niet alleen een illustratie van het werk ‘Jij en Ik’, het laat ook ieders verlangen zien om met mensen in contact te komen, samen momenten en ervaringen te delen en fysiek contact te hebben in de vorm van handen schudden, knuffels, kussen etc. Contact wat we eerst zó normaal vonden, en nu alleen nog maar naar kunnen verlangen. Dit werk is slechts een illustratie van zo’n moment van contact. De handen lijken echt, maar zijn gemaakt van gips. Het zal nooit het echte moment worden, het laat alleen het verlangen zien om snel weer in contact te komen met anderen.
